Dit is er zo eentje die je 2 keer moet lezen om het helemaal te laten binnen komen, niet? 😊

Aanpassingsvermogen is een goede eigenschap, je goed kunnen bewegen in verschillende groepen, situaties, contexten, top!

Alleen, wanneer je je aan iedereen in je omgeving aanpast, zeker uit angst om anders niet oké gevonden te worden, loop je het risico dat je op de duur jezelf niet meer vindt.

Ik heb de eigenschap empathisch te zijn. Waardoor ik, zeker als ik de persoon goed ken, goed kan voelen wat hij/zij nodig heeft. (Ruwe schatting: In 80% van de gevallen klopt dat, in 20% vul ik het zelf in oeps 🙈😁)

"Hoe kan het zo ver komen, hoe heb ik de signalen zo kunnen missen?"

Bijna elke cliënt vraagt het zich af. 😳

Waarom heb ik deze burn-out niet zien aankomen? Waarom zag ik de signalen niet?

Ik zet hier alvast enkele mogelijke verklaringen op een rijtje.

1. Omdat je de signalen niet als signalen herkende.

2. Omdat de signalen die je lichaam je stuurt heel uiteenlopend kunnen zijn (gedrag, fysiek, mentaal, emotioneel). En we leren niet om bv de link tussen de hoofdpijn, huiduitslag, verminderde focus en stress te leggen.
3. Omdat je hoofd, ego, doorzettingsvermogen, verantwoordelijkheidsgevoel, het goed willen doen voor de ander,... vaak heel lang de bovenhand blijven nemen.
.....

Het korte antwoord? NEEN.

Het iets langere antwoord?
Neen, want... ;-)

Ben jij geneigd om altijd verder (in de toekomst) te kijken?
"Wat wil ik nog leren? Waar wil ik nog naartoe werken? Welke punt wil ik bereiken?"

Wanneer ik mezelf erop betrap dat vooral aandacht geef aan wat ik nog niet heb, dan denk ik aan deze quote van Abraham Hicks.

"Happy with where I am, eager for more." 

Wanneer je in een situatie van hoge en langdurige stress zit, geeft je lichaam signalen.

Lichamelijke, emotionele, mentale klachten of verandering in gedrag. (Lees hierover meer in 'Mijn lichaam laat me in de steek').

Hoe langer deze staat van stress aanhoudt, hoe ingrijpender de klachten kunnen zijn. Uitputting, gebrek aan focus, prikkelbaar zijn, emotioneel reageren, spierpijn,...

We zijn 'getraind' om te blijven doorgaan en heel de tijd 'aan' te staan, beschikbaar te zijn.

Daarnaast lijkt het vaak alsof  'alle anderen het wel aankunnen'. Waarom ik dan niet?

Geen uitspraak van mij. Wel van een aantal van mijn cliënten.

Een quote die vaak terugkomt (en steeds (bijna exact) zo verwoord!).

Herken je dit? Is deze zin al door jouw gedachten gegaan?

Ben jij uit het dal dat 'burn-out' heet aan het klimmen?

En vraag je je het volgende af:

"Waarom duurt het zo lang? Ben ik 'normaal'? Had ik niet al lang terug moeten gaan werken?"

Deze vragen zijn eigen aan het proces.
Want van de touwtjes net heel strak in handen (willen) houden, ga je naar het gevoel dat je de controle kwijt bent. En dan kunnen je gedachten je al eens ferm uitdagen 🤯.

Heb jij dit zinnetje al eens gedacht?

Als je het herkent, kan ik je gerust stellen. Zowat iedere cliënt die ik zie tijdens een intake afspraak voor burn-outbegeleiding spreekt dit uit. “Mijn lichaam laat mij in de steek. Mijn lichaam wil niet meer mee, het geeft op.”

Wanneer je agenda en hoofd vol zit met verantwoordelijkheden, to do’s en afspraken:
Rennen naar je werk, naar de school, naar huis, je hobby’s, vrienden, familie,... dan zit je echt niet te wachten op ziek worden, vervelende pijntjes, emotionele reacties of een geheugen als een zeef, toch? Dan wordt de stapel nog hoger, duurt het langer of moet je misschien mensen teleurstellen?